● Artificial Intelligence را برای بار دوم دیدم. بار اول هم فیلمی چندان دل‌چسب و دوست‌داشتنی نبود. اسم بزرگی دارد. افراد بزرگی هم نام‌شان در فیلم است. یک نمونه‌اش این‌که ایده و داستان فیلم، اثر مشترک کوبریک و اسپیلبرگ است که از معروف‌ترین‌های تاریخ سینما اند. استنلی کوبریک سال‌ها بر ایده‌ی این فیلم کار کرده است و پس از فوتش، اسپیلبرگ به نوعی برای ادای احترام به کوبریک این فیلم را ساخته است. نمی‌دانم. شاید مشکل فیلم همین است که آش‌پزش دو تا شده است.

این‌بار فیلم را دقیق‌تر نگاه کردم. از فیلم برداشتی کردم که نمی‌دانم چه اندازه با آن سازگار است. به نظرم داستان خلقت انسان را بازگو می‌کند. روباتی که عشق می‌ورزد، تشبیهی از انسان است. انسانی که خالقش، عشق بی‌پایان را در وجودش به ودیعه می‌گذارد و سپس از بهشت می‌راندش. سختی‌ها و مشکلات فراوانی پیش رو دارد اما هیچ‌گاه امیدش را از دست نمی‌دهد. در پایان، آن‌چه روحش را آرامش می‌بخشد این است که بداند خالقش نیز هم‌واره به او عشق می‌ورزیده است.
□ نوشته شده در ساعت 4:05 PM توسط ايمان