● سال ها مي گذرد حادثه ها مي آيند
انتظار فرج از نيمه خرداد کشم

نيمهُ خرداد همواره يادآور بزرگ مردي از تاريخ معاصر ايران است که دوست و دشمن، عظمت انديشه و عملش را انکار نمي توانند. به اين مرد به غايت علاقه مندم چرا که فکرش را محدود به آن چه از گذشته به وي رسيد و در کتاب ها مي خواند نکرد. طرحي نو در انداخت که فلک را سقف بشکافت و انديشمندان بسياري را در رد و تأييد و اصلاح همراه کرد.
برخي بت ش مي کنند. اين را شايسته اش نمي دانم که خود بت شکن بود. معصوم نبود و خود ادعاي آن را هم نداشت. براي همين هم در آخرين نوشته هايش از تمامي قصور ها (غير عمدي) و تقصير هايش (عمدي) عذر خواست.
آن چه باعث اعتلاي يک انديشه مي شود، نقد و به روز آوري ست. بهترين راه تخريب فکر، ممنوع کردن گفت و گو دربارهُ آن است و اين جفايي است که در حق امام و انديشه اش مي شود. هيچ کدام از تئوري هاي حکومتي –از جمله دموکراسي- در بدو تولد هماني نبود که امروزه مي بينيم. انديشمندان بسياري نظريه ها بر نظريه اول بنا کردند و مجريان بسياري نظريه ها را به آزمون عمل کشاندند و اشکالات را نمايان و اصلاح کردن.
مايهُ نگراني ست که انديشهُ حکومت اسلامي که سرمايه هاي فکري گران قدري در ايجاد آن صرف شد، از اين مسير رشد محروم بماند و انديشمندان نسل جديد رهايش کنند. از طرفي مايهُ آرامش است که بدانيم نظريه ها در تاريخ از بين نمي روند. ممکن است در زماني به دلايلي پس ابر بمانند ولي آن چه پس ابر مي رود، روزي بدر آيد.

آمد و رفت و اثري در دل هامان گذاشت که به هيچ، پاک نشود.
خدايش رحمت کند....

□ نوشته شده در ساعت 5:54 PM توسط ايمان