● The Passion of the Christ را دیدم. برایم سخت است در موردش نظر بدهم. شاید چون نوع نگاه من، آن نوعی نیست که فیلم را برایش ساخته‌اند. فیلم را برای مخاطب مسیحی ساخته‌اند که از بچگی با این داستان آشناست، باورش دارد و همه‌ی گفت‌و‌گوها و خشونت‌ها برایش معنا و مفهومی متعالی دارد. با این وجود ، فیلمی دیدنی‌ست. خیلی خشن است. آن‌قدر که احساس می‌کنی زیاده‌روی‌ست ولی مطمئن نمی‌شوی. حالتی شبیه آن‌چه برخی روضه‌خوان‌هامان در مورد عاشورا می‌گویند. از رادیو شنیدم که پاپ هم فیلم را دیده است و گفته است:"همان‌طور است که بوده". از نکات جالب درمورد فیلم یکی‌اش این است که هیچ فیلمی تا کنون این‌همه بیننده از کلیسا نداشته است. زبان فیلم آرامی-لاتین است و زیرنویس انگلیسی دارد که این به نظرم بر واقعی و جذاب بودن فیلم می‌افزاید.

انتقادی که به نظرم به فیلم وارد است، این است که فقط ۱۲ ساعت آخر زندگی حضرت مسیح را تصویر می‌کند، نه تمام زندگی‌اش را. دوازده ساعتی که همه‌اش قصه‌ی درد و رنجی است که حضرت مسیح، به اعتقاد مسیحیان، برای به‌دوش کشیدن بار گناهان پیروانش به‌جان خریده است. به باورم زندگی حضرت مسیح گفتنی‌های بیشتری دارد که در ۱۲ ساعت آخر و با آن همه خشونت، خلاصه نمی‌شود. از این بابت شبیه خودمان است که از ۵۷ سال زندگی امام حسین، به چند روز آخرش توجه می‌کنیم. اگر بکنیم....

□ نوشته شده در ساعت 4:10 PM توسط ايمان